Enn og aftur er manni brugðið þegar klettar sem veitt hafa stuðning í tilveru manns hverfa af sjónarsviðinu á örskotsstundu. Ég get því ekki látið hjá líða að skrifa nokkur minningarorð um minn nána samstarfsmann til margra ára og trausts vinar frá fyrstu kynnum, sem nú er fallinn frá langt fyrir aldur fram eftir stutta en snarpa sjúkdómsbaráttu.

Kunningsskapur hófst fyrir 30 árum í gegnum mikil íþróttasamskipti héraðsskólanna á Reykjum og Reykholti. Sem fylgisveinn nemenda Reykjaskóla í Reykholt átti ég þess kost að kynnast allnáið því trausta starfsliði sem þar starfaði og kom þá strax í ljós afburðar hæfileikar hjónanna Snorra og Sigríðar til að starfa í því umhverfi sem héraðsskólarnir buðu upp á. Samheldni þeirra, hvort sem var í leik eða starfi, var alla tíð þannig að kunnugir töluðu um þau sem eitt og sögðu ætíð “Snorri og Sigríður” þegar annað hvort þeirra bar á góma.

Síðan missti ég aðeins sjónar af þeim í nokkur ár er ég flutti mig um set en atvikin höguðu því síðan þannig að ég var beðinn um að taka við skólastjórn í Reykholti með mjög svo skömmum fyrirvara. Eitt er víst að ég hefði aldrei samþykkt þá beiðni nema því aðeins að ég þekkti vel til heimamanna og þá ekki síst Snorra sem hafði þá þegar leyst fyrrum skólastjórnanda af hólmi er hann fór í leyfi. Það er skemmst frá því að segja að í þau fimm ár sem ég starfaði þarna, áður en ég hélt utan til framhaldsnáms, stóð yfirkennarinn Snorri sem klettur mér við hlið og traustari mann er vart hægt að hugsa sér í slíkri stöðu.

Það var alltaf líf í kringum Snorra og stutt í stráksskapinn. Margur sem minna þekktu til hefðu getað ályktað að slíkur maður næði ekki vel til nemenda á héraðsskólaaldri, en það var nú öðru nær. Snorri var kennari af guðsnáð og töluðu nemendur um hann sem frábæran kennara. Enda náði hann fádæma árangri í sinni íslenskukennslu, sem oft reynist erfitt að vekja áhuga nemenda á, svo og enskukennslu þar sem tungumálahæfileikar Snorra fengu notið sín til fulls. Hann var víðlesinn og hafsjóður fróðleiks á flestum sviðum, kom víða við í félagsstörfum og var meðhjálpari til margra ára í Reykholtskirkju. Snorri var alltaf tilbúinn, hvort sem var á nóttu sem degi, til að bregðast við ýmsum þeim uppákomum sem óhjákvæmilega koma upp á heimili þar sem allt að 150 nemendur voru á heimavist veturlangt og alltaf tók hann á öllum vandamálum með jafnaðargeði og þeirri skapfestu sem einkenndu hann í öllum hans gerðum.

Snorri var einkar laghentur maður og hafði gaman af því að grúska í skúrnum sem hann hafði til margra ára á staðnum. Gerði meðal annars upp gamlan Willis herjeppa og málaði í viðeigandi litum, en auk þess að eiga jafnan góða heimilisbifreið á þessum árum var hann alltaf með annan slíkan jeppa til fjalla- og veiðiferða á sumrin. Þar naut náttúrubarnið í honum sér vel með synina tvo á gúmmítuðru eða báti á vötnum Arnarvatnsheiðar við að afla björg í bú. Þrátt fyrir að nú séu hátt í tveir áratugir síðan að við störfuðum náið saman í Reykholti höfum við hjónin átt því láni að fagna að hitta Snorra og Sigríði af og til í gegnum tíðina og alltaf finnst manni að maður hafi síðast hist í gær þótt jafnvel heilu árin hafi liðið á milli samskipta.

Vegna mikillar samheldni þeirra hjóna vitum við að snöggur missir Sigríðar er þungbær og biðjum við hjónin góðan Guð um styrka handleiðslu henni, börnum og barnabörnum til handa á erfiðri stundu.

Eysteinn Jónasson og Jódís Sigurðardóttir.