Snorri Þór Jóhannesson birtist í Rimaskóla árið 1996 og bauð fram krafta sína, þá kominn hátt á sextugs aldur. Stórkarlalegur, snar í hreyfingum og bauð af sér góðan þokka. Spurzt var fyrir um manninn. Ummæli öll á einn veg: Afburðakennari sem hverri menntastofnun væri fengur að og Snorri ráðinn í snatri.

Hann var háskólamenntaður maður, fjölgáfaður og hefði getað valið sér nánast hvaða starfsvettvang sem er. Til Rimaskóla í Grafarvogi kom hann með langa reynslu sína af kennslu á grunn- og framhaldsskólastigi auk stjórnunarstarfa í skóla. Fyrir það að hann skyldi láta Rimaskóla njóta krafta sinna síðustu starfsárin verður ekki nógsamlega þakkað.

Snorri tók að sér kennslu í unglingadeild. Hann var hafsjór þekkingar með nákvæma yfirsýn yfir hvert það námsefni sem hann tók að sér og einstaka hæfileika til að miðla. Samvinna hans og samskipti við kennara og aðra starfsmenn ætíð á ljúfum nótum og gefandi. Kennsla Snorra var fjölbreytt og lifandi og börn og unglingar nutu návistanna við hann. Fyrir nokkru leysti ég hann af í 8. bekk þegar hann var frá vegna einhvers kvilla. Það man ég raunar ekki til að hafi gerzt fram að því. Skilaboð barnanna voru skýr. Þau vildu fá hann sem fyrst aftur vegna þess að þeim fannst hann svo góður kennari og hafa svo góða nærveru. Þegar hann skömmu síðar veiktist alvarlega flutti ég honum skriflega kveðju frá þeim. Skilaboðin aftur einföld. Þau mátu hann mikils sem kennara, þótti vænt um hann, vonuðu að honum batnaði fljótt og að hann kæmi sem fyrst aftur.

Snorri var maður hógvær og framkoman yfirlætislaus. Menn komust þó fljótt á snoðir um fjölbreytta hæfileika hans og góðfúslega og oft leyfði hann bæði nemendum og samstarfsmönnum að njóta þeirra. Sjónhverfingar, alls kyns brögð og brellur og skemmtiatriði ýmiss konar léku í höndum hans og myndasmiður var hann góður. Auðvitað var þessi snillingur hagmæltur í betra lagi og margar drápurnar, vísurnar og kvæðin flutti hann beðinn og óbeðinn.

Gamansögum af sjálfum sér og öðrum, spaugilegum atvikum og ýmsum brellum laumaði hann að manni þegar svo bar við. En allt var græskulaust. Það var óendanlega gaman að spjalla við Snorra og njóta nærveru hans og sterks persónuleika. Hreinskilni hans og allt að því barnsleg einlægni gerði samræður við hann öðruvísi. Næmt skopskyn hans kom alls staðar fram. Hann leitaði óhikað ráða en sannarlega gaf hann góð á móti og gott var að eiga traust hans og trúnað. Hann var víðlesinn og fróður og horfði á veröldina, lífið og tilveruna frá víðum og heimspekilegum sjónarhóli hins djúpvitra manns. Laus við að dæma, frekar eins og rannsakandi og stundum eins og dálítið undrandi en samt fullur skilnings og óendanlegs umburðarlyndis yfir lífi og breytni tegundarinnar homo sapiens sapiens. Undanfarna daga hafa skotið upp kolli mörg minningabrot sem hafa yljað mér um hjartarætur og glaðhlakkalegur og dálítið hás hlátur hans hefur þá hljómað fyrir eyrum.

Af mikilli hlýju ræddi hann um fjölskyldu sína og sérstakur glampi kom í augu hans er hann nefndi konuna sína, Sigríði. Þar skynjaði maður ást og virðingu í sambandi hjóna sem voru eitt í löngu og farsælu hjónabandi. Hann hlakkaði til þess tíma sem fram undan var að þau væru bæði kominn á eftirlaun og gætu notið ævikvöldsins saman.

Snöggt og óvænt kom upp sú staða rétt fyrir páskahátíðina að Snorri væri alvarlega veikur af krabbameini og tvísýnt um líf hans. Ég náði að ræða við hann dálitla stund er hann dvaldi heima fáeina daga um páskana. Þá sagði hann mér að dagar sínir væru taldir. Fullkomið æðruleysi hans gagnvart svo snöggum og óvægnum dómi segja mikið um manninn Snorra Þór Jóhannesson. Áhyggjur hans lutu að ástvinunum. Í huga mér kom kjarni þessa erindis úr sálmi Hallgríms:

Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni' eg dey,
þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði Ég óttast eigi,
afl þitt né valdið gilt,
Í Kristí krafti' eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt

Skólastjórnendur, kennarar, aðrir starfsmenn og nemendur Snorra í Rimaskóla kveðja hann með þakklæti, væntumþykju og miklum söknuði. Kveðja mann sem var einstakur, engum líkur og ógleymanlegur. Sem gaf og veitti af rausn af fjölbreyttum hæfileikum sínum til síðasta dags. Sigríði Bjarnadóttur, eiginkonu hans, börnum, barnabörnum og öðrum ástvinum sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Guð geymi Snorra Þór Jóhannesson, vaki yfir ástvinum hans og græði sárin.

Hannes Fr. Guðmundsson,
aðstoðarskólastjóri.