Leiðir okkar Snorra lágu fyrst saman þegar ég kom sem nemandi í Héraðsskólann í Reykholti haustið 1975. Hann og kona hans Sigríður höfðu þá búið þar og kennt um nokkurra ára skeið.

Það þurfti ekki langa viðkynningu til að sjá að þar sem Snorri var fór kennari af guðs náð. Að öðrum kennurum ólöstuðum þá var hann einhver sá magnaðasti kennari sem ég hef fyrirhitt um dagana.

Snorri kenndi af sannri innlifun og hafði einstakt lag á því að grípa athygli nemenda sinna og halda henni óskiptri, tímann og veturinn á enda. Morgunólund okkar nemenda hans átti sér ekki lífs von í návist hans. Það gustaði af honum lífsorku og fjöri þar sem hann gekk um gangana á leið til kennslu með bókabunkann sinn undir hendinni, og hann hreif okkur krakkana með. Snorri var fluggreindur maður og mjög hrifnæmur. Ekkert virtist vera svo lítilfjörlegt að það væri ekki þess virði að kanna það nánar. Ósjaldan notaði hann orðin “þetta er merkilegt, alveg stórmerkilegt !” þegar hann var að segja okkur frá. Hann hafði einstakt lag á að virkja okkur til verka og hvetja okkur til að velta hlutunum fyrir okkur.

Dvöl minni í Reykholti lauk um vorið og haldið var annað til náms. Málin þróuðust þó þannig að tæpum 10 árum síðar var ég komin aftur í Reykholt og þá sem kennari. Snorri kenndi þar enn og hafi verið gaman að kynnast honum sem nemandi var það ómetanlegt að fá að starfa við hlið hans sem kennari. Hann kenndi enn af sömu innlifun og áður og þau 9 ár sem við kenndum saman varð ekkert lát þar á.

Hann náði enn að hrífa nemendur sína með sér í náminu og hann var líka afskaplega gefandi félagslega. Það eru ófá ungmenni sem hafa auk þess að nema hjá Snorra af bók notið þess í gegnum tíðina að taka þátt í bolluveislunum hans, hlusta á magnaðar draugasögur eða horfa í forundran á töfrabrögðin hans. Hann var óþrjótandi brunnur hugmynda sem nýttist bæði í kennslu og félagslífi skólans.

Það var eftirsjá að þeim Snorra og Sigríði úr litla samfélaginu okkar í Reykholti þegar þau fluttu í Kópavoginn. Þar komu þau sér vel fyrir á yndislegum stað og Snorri hóf kennslu við Rimaskóla. Hann hélt greinilega sínu striki þó ytri aðstæður breyttust og það kom mér ekki óvart þegar ég frétti að hann hefði verið kosinn vinsælasti kennari Rimaskóla einn veturinn.

Snorri og Sigríður voru alla tíð einstaklega góð heim að sækja. Vegalengdirnar á milli okkar urðu meiri þegar ég flutti úr Reykholt og við hittumst sjaldnar á seinni árum. Það breytti þó engu um það að þau vináttubönd, sem hnýtt voru í Reykholti, voru raunveruleg og þau héldu. Tryggð þeirra og trúnaður við gamlan vin var einlægur og ómetanlegur.

Við kveðjum í dag góðan dreng og mig langar við þessi leiðarlok að þakka þér, Snorri, fyrir samfylgdina og allt það sem þú hefur kennt mér.

Elsku Sigríður og fjölskylda. Guð styrki ykkur á þessari erfiðu stundu.

Hulda Laxdal Hauksdóttir