Fallinn er frá Snorri Þ. Jóhannesson, góður vinur og samstarfsmaður um árabil, langt um aldur fram.

Leiðir okkar lágu saman í fyrsta sinn haustið 1981 er við hjón komum í Reykholt en þangað höfðum við ráðið okkur til kennslu og starfa. Snorri var fyrsti maðurinn sem við hittum er við renndum í hlað og fór vel á því, önnur eins hjálparhella og hann og kona hans Sigríður Bjarnadóttir áttu eftir að reynast okkur, ungum og óreyndum. Svo liðu árin í Reykholti við leik og störf, blítt og strítt og þegar ég lít til baka þá finnst mér að bak við alla atburði og minningar frá þessum árum sjái ég andlit þeirra Snorra og Sigríðar. Þannig maður var Snorri. Hann lét sér fátt óviðkomandi er varðaði heill og framgang Héraðsskólans í Reykholti. Á tæplega 30 ára kennslu-og stjórnunarferli við skólann var aldrei um neina uppgjöf eða úrtölur, hvað þá skólaleiða, að ræða og það brást ekki að eftir kvöldheimsókn til þeirra hjóna leystust erfiðleikar og ný sýn fékkst á úrlausnarefnin sem biðu. Það er ekki ofsögum sagt að Snorri og Sigríður hafi verið stærsti og þýðingarmesti hlutinn af skólastarfinu í Reykholti, alla sína tíð. Kennarar og starfsfólk kom og fór og skólastjórar stoppuðu mislengi en alltaf voru þau til staðar að leiðbeina og fræða, taka á móti nemendum og starfsfólki og ekki síst að taka að sér ný störf hvort sem þau vörðuðu skólastjórn, kennslu, bókhald eða umhirðu Snorragarðsins að sumri.

Kennsluferill Snorra væri efni í heila bók og ef til vill verður hún einhvern tíma skrifuð. Ég hygg að það sé vandfundinn sá maður eða kona, eins lifandi í starfi og Snorri var. Snorri kenndi fyrst og fremst íslensku og ensku og mér er það minnisstætt hversu fágætlega vel og frumlega hann undirbjó kennslu sína. Hann kenndi fornsögurnar af íþrótt og eldlegum áhuga og sem dæmi um það má nefna að hann eyddi talsverðum tíma og fyrirhöfn í það að taka ljósmyndir af sögusviði Gísla sögu Súrssonar sem hann síðan notaði til þess að gæða kennsluna lífi. Þá var sá ágæti söngvari Roger Whittaker oft notaður við enskukennsluna ef breyta þurfti útaf, því eins og Snorri sagði, þá hafði maðurinn ágætan framburð og söng fallega. Það ber að taka það fram að þetta var löngu áður en svokölluð “nýsitækni” var almennt notuð í skólastofunni. Það skal hér með viðurkennt, þótt seint sé, að ófáum hugmyndum og verkefnum hnuplaði ég af Snorra og hef nýtt mér í kennslu æ síðan. Reyndar þurfti engan stuld til því Snorri var manna ósínkastur á hugverk sín og hugmyndir. Í heimavistarskóla þarf félagslíf að vera sérlega gott og þar var Snorri á heimavelli. Oft skipulagði hann heilu kvöldvökurnar með upplestri, myndasýningum og töfrabrögðum. Svo rammt kvað að hæfileikum hans á hinu yfirnáttúrulega sviði að viðurnefnið “galdró” fylgdi honum um tíma.

Eflaust hefðu þau þau Snorri og Sigga kosið að ljúka sínum kennsluferli í Reykholti en það átti ekki að verða því sá fornfrægi og ágæti skóli var lagður niður. Það hlýtur að hafa verið talsvert átak að taka sig upp og hefja kennslu í Rimaskóla í Grafarvogi. Ef einhverjum hefur dottið í hug að kennsla á nýjum stað yrði Snorra erfið, þá var ekki svo. Þótt samverustundum hafi fækkað nú síðustu ár hef ég heyrt það úr mörgum áttum að Snorri var jafnlifandi og skemmtilegur í kennslu til síðasta dags.

Ekki man ég til þess að Snorri væri nokkurn tíma frá kennslu vegna veikinda þau 11 ár sem við unnum saman. Það er þess vegna í anda karlmennisins að síðasti kennsludagur í Rimaskóla var 4. apríl, síðast liðinn. Það þarf ekki að fjölyrða um það að hann hefur oft verið sárkvalinn undanfarnar vikur og mánuði eins langt og hinn illvígi sjúkdómur var genginn þegar hann uppgötvaðist. Dauðastríðið var því blessunarlega stutt.

Margs er að minnast frá samverunni í Reykholti. Ein bjartasta minningin er þó frá síðustu ferð okkar Snorra á Arnarvatnsheiði, nánar tiltekið að Gunnarsonavatni, þar sem við ætluðum að prófa nýtt veiðitæki sem Snorra hafði áskotnast. Engum sögum fer hér af veiði en fagurblátt vatnið er mér í fersku minni er við sátum á bakkanum og Snorri dyttaði að kenjóttum utanborðsmótor.

Elsku Sigríður, Jóhannes, Sigrún, Bjarni, Bente, Telma, Aron, Elmar og Brynjar. Guð geymi minninguna um góðan dreng.

Jónas og Sara.