Snorri Þ. Jóhannesson gerði ekkert úr því þótt hann verkjaði eitthvað. Hann var ekki vanur að kveinka sér eða gera veður út af lítilræði. Sjálfsagt hefur sjúkdómurinn verið búinn að grafa um sig áður en hann tók ráðin af þessum sterka manni. Síðan tók það ekki nema rúmar tvær vikur.

Hann tók þessu af jafnaðargerði og karlmennsku. Hann kvaddi sáttur. Hann gat vel kvatt sáttur því að þannig hafði hann hagað lífi sínu og athöfnum. Það kemur ekki á óvart að hann átti hugarró sem alin er af von, trú og kærleika.

Kennsla varð æviköllun Snorra. Hann var vakinn og sofinn í starfinu. Honum tókst mjög vel að hrífa athygli ungmenna og vekja áhuga þeirra, ekki síst vegna þess að hann var einlægur og hreinskilinn sjálfur og lét nemendurna finna spennuna og skemmtunina í því að leita og finna svör, vega og meta skýringar og svör. Meðal annars af þessu var honum vel lagið að kenna bókmenntir og söguleg efni. Hann starfaði af innlifun í anda lýðháskólakennaranna sem litu á það sem meginverkefni sitt að veita nemendum innblástur, vekja áhuga og kveikja góðvild með því að miðla henni sjálfir.

Hann átti kost á því að hverfa frá kennslunni og taka að sér skólastjórn. En hún heillaði hann ekki. Lifandi uppeldi höfðaði til hans en ekki skýrslugerð og pappírsvinna. Hann var alveg nýlega kominn að þeim tímamótum að geta sjálfur ráðið tíma sínum og varið orku sinni í önnur áhugamál. En hann hélt áfram að vera til taks í kennslunni.

Hann átti önnur hugðarefni. Hann hafði yndi af því að skaka upp á gamlan móð og draga fisk um borð. Hann var ágætlega hagmæltur og hafði gaman af því að setja saman brag, oftast með kímilegu efni. Hann hafði á takteinum alls konar töfrabrögð og brellur til meinlausrar skemmtunar. Hann hafði næmt skopskyn og gat verið stríðinn á góðlátlegan hátt.

Samstarfsmenn löðuðust að Snorra. Hann var jafnan tilbúinn þegar kunningjar eða skyldmenni þurftu á að halda. Og hann taldi ekki sporin. Hann var mikill heimilis- og fjölskyldumaður. Hann var þægilegur, hjálpsamur og góðviljaður maður.

Snorri lifir áfram, líka í minningu þeirra sem kynntust honum. Og dauðinn er hluti lífsins og leið okkar allra, en ekki andstæða eða endir. Snorra er minnst með þökk, gleði og virðingu. Hann á góða heimvon.

Jón Sigurðsson