"Orðstír deyr aldregi hveim er sér góðan getur" segir í einu erinda Hávamála. Þessi orð komu í hugann þegar fréttist af andláti Snorra Jóhannessonar. Meðal þeirra æskuminninga sem hvað ljúfast er að rifja upp eru margar frá héraðsskólaárunum í Reykholti árin 1975-1977.

Einn þeirra sem lögðu þar gjörva hönd á plóg í umönnun og menntun ungviðis, sem flest var þá í fyrsta skipti fjarri foreldrahúsum, var Snorri Jóhannesson. Auk þess að vera góður félagi og vinur, var hann kennari af Guðs náð, sem augljóslega hafði yndi af að leiðbeina og fræða, bæði í náminu og félagslífinu. Lifandi áhugi hans á námsefninu smitaði unglinga sem voru misjafnlega áhugasamir og móttækilegir, enda ótalmargt annað sem kallaði meira á athyglina en námið.

Snorri kenndi öll sín fög af sama glaðværa og einlæga áhuganum, sem lét fæsta ósnortna. Jarðfræðin varð í meðferð hans lifandi saga landsins okkar og það sem áður var ómerkilegt grjót varð iðulega nánast lifandi fyrirbæri. Í enskukennsluna fléttaði Snorri af listfengi áhuga sinn á tónlist og við nutum þess að læra lög og texta Rogers Whittakers og fleiri tónlistarmanna, auk enskunnar sem fylgdi með, nánast eins og í kaupbæti.

Rúmum tuttugu árum síðar var það enda sjálfsagt mál, þegar Whittaker kom til landsins og hélt tónleika, að hóa gömlu "bekkjarklíkunni" saman á tónleikana, að sjálfsögðu með Snorra og Sigríði konu hans sem heiðursmeðlimi hópsins, auk skólameistarahjónanna Vilhjálms Einarssonar og Gerðar Unndórsdóttur. Að loknum tónleikum gafst færi á að heilsa upp á Whittaker og konu hans og bæði voru stórhrifin af kennsluaðferðum Snorra. Áritaður nýútgefinn diskur reyndist auðfenginn og Snorri kvaddi með eina Whittaker-diskinn sem hann ekki átti fyrir.

Við leiðarlok er ljúft að minnast heiðursmannsins, sem hafði góð og mótandi áhrif á okkur. Við vottum fjölskyldu Snorra innilega samúð okkar og biðjum Guð að leiða ykkur í gegnum erfiða daga. Minningin um góðan dreng lifir meðal okkar um ókomna tíð.