Þegar ég var barn heyrði ég oft talað um Snorra í Reykholti. Af því dró ég þá ályktun að frændi minn hlyti að eiga Reykholt og ráða öllu þar. Svo komst ég að því að annar maður með þessu nafni tengdist staðnum eitthvað - þessi sem styttan er af. En það breytti ekki því að í mínum huga var Snorri frændi aðalmaðurinn í Reykholti.

Þessi hugmynd bernsku minnar var reyndar ekki svo langt frá sannleikanum. Snorri var einn vinsælasti kennari Héraðsskólans í Reykholti í tæplega 30 ár. Vinsældir hans stöfuðu ekki síst af því að hann hafði einlægan og lifandi áhuga á því sem hann kenndi. Áhugi hans skein í gegn í öllu því sem hann hafðist að í kennslustofunni og var bráðsmitandi.

Ég var sjálfur nemandi Snorra á árunum 1984-1986. Fyrri veturinn minn kenndi Snorri okkur íslensku. Við lásum Gísla sögu Súrssonar. Snorri útskýrði textann á einstaklega líflegan og skýran hátt og þegar kom að sjálfu efni sögunnar dugði ekkert minna en leikræn tilþrif. Ég var einnig nemandi Snorra í ensku ári síðar og þá lásum við Mýs og menn eftir Steinbeck. Þær kennslustundir eru mér líka ógleymanlegar.

Snorri var svolítill dellukarl og hafði m.a. gaman af meinlausum hrekkjum. Hann gerði það stundum að gamni sínu að vera með ljóta grímu þegar hann gekk á heimavistarnar á kvöldin. Ég fæ seint gleymt þeim skaðræðisópum sem bárust um gangana þegar Snorri gekk á vistarnar með grímuna.

Við Snorri töluðum stundum um að fara saman upp á Arnarvatnsheiði og renna fyrir silung. Hann hafði gert töluvert af því á árum áður og þekkti heiðina vel. Það varð þó aldrei úr að við færum saman. En ég mun hugsa til Snorra frænda þegar ég fer þangað upp eftir og sest niður við eitthvert vatnið með stöngina mína.

Óli Jón Jónsson.