Ég kynntist Snorra fyrst sem kennara árið 1986 þegar ég hóf nám í 9. bekk í Reykholtsskóla. Hann var góður kennari og hafði einstakt lag á því að ná athygli nemenda sinna og eru mér sérstaklega minnistæðar kennslustundir í íslensku þar sem farið var á eftirminnilegan hátt yfir Gísla sögu Súrssonar og hver persóna og atburður krufinn til mergjar. Auk þess sem enginn nemandi komst hjá því að mæta undirbúinn fyrir næsta tíma þar sem teningum var kastað og nemendur beðnir um að endursegja kaflann eftir því hvaða nemendanúmer kom upp. Eins er mér minnistæður áhugi hans á tónlist Roger Whittaker sem hann notaði óspart við hlustunar- og stíla æfingar í ensku og svona gæti ég lengi haldið áfram. Enn þann dag í dag minnast fyrrverandi nemendur hans þeirra kennsluaðferða sem hann notaði og ber það honum gott vitni um hve góður kennari hann var.

Þegar litið er til baka þá var það fleira sem tengdi okkur Snorra saman því við áttum bæði rætur að rekja vestur í Súgandafjörð og má segja að ég hafi verið einstaklega heppin að fá að kynnast Snorra á nýjan leik þegar við vorum kosin í stjórn Súgfirðingafélagsins snemma árs 2001. Unnum við mikið saman þennan tíma enda höfðum við sameiginlega umsjón með fréttablaði félagsins og voru þær ófáar stundirnar sem við stjórnarmenn sátum við eldhúsborðið heima hjá honum og Siggu í Daltúni og gengum frá fréttabréfum félagsins í póst, eða við að leiðrétta texta vegna uppsetningar og undirbúnings blaða. Það var mikill styrkur í Snorra enda afskaplega bóngóður maður auk þess sem hann bjó yfir gríðarlega miklum heimildum sem hann hafði varðveitt frá foreldrum sínum og frá sínum uppvaxtarárum í Súgandafirði. Mér er ofarlega í huga kvikmynd sem hann tók í sjóferð á Draupni ÍS og hann leyfði félögum sínum í Súgfirðingafélaginu að sjá á einni af árshátíðum félagins ekki fyrir alls löngu. Þar sagði hann á einlægan og áhrifaríkan hátt frá sjóferðinni og þeim hremmingum sem þeir lentu í og afdrifum sumra félaganna síðar á lífsleiðinni, líkt og allt hefði verið fyrirfram ákveðið.

Synir mínir hafa stundum talað um Snorra sem galdramann sem gat tekið af sér puttann og hvaðeina en Snorri hafði gaman að bregða á leik þegar færi gafst en á stundum sem þessum vildi maður óska að hann gæti eins og ,,alvöru” galdramaður birst okkur á nýjan leik.

Það er með miklum söknuði sem ég kveð Snorra en vil ég senda Sigríði og fjölskyldu og aðstandendum öllum mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Sigrún Edda Eðvarðsdóttir