Haustið 1979 réðist undirrituð að Héraðsskólanum í Reykholti, lítt reyndur kennari, nýútskrifaður líffræðingur sem aðeins hafði fengist við kennslu með náminu. Á því forna fræðasetri var þá starfræktur fjölmennur heimavistarskóli með harðsnúnu kennaraliði sem hafði meira eða minna starfað þar árum saman. Í þeim hópi var Snorri Þór Jóhannesson ásamt konu sinni, Sigríði Bjarnadóttur. Þar mætti mér ótæmandi gnægtabrunnur ráðlegginga, hvatninga og stuðnings til góðra verka sem reyndist mér gott vegarnesti inn á þann starfsvettvang sem ég hafði valið mér, að leiðbeina og kenna ungu fólki.

Ef til vill tökum við okkur öll ljóst eða leynt einhverjar fyrirmyndir í lífinu sem við lítum til á vegferð okkar og reynum af veikum mætti að taka til fyrirmyndar. Snorri Þór var mér slík fyrirmynd. Af öllum þeim kennurum, sem ég hef átt samleið með, hvort heldur er í hlutverki nemanda eða samstarfsmanns, stendur Snorri Þór upp úr vegna þeirra sterku eiginleika sem einkenndu allt hans fas. Í honum sameinuðust kröfuharður leiðtogi, faglegur eldhugi og félagi. Í þau sextán ár, sem við störfuðum saman við Héraðsskólann í Reykholti, bar aldrei á starfsleiða eða þreytu. Frekar var hann óþreytandi við að útbúa verkefni og framreiða námsefni í nemendur sína sem hann bar mikla umhyggju fyrir eins og mér er ljóst að margir þeirra muna og þakka, þakka frábæra kennslu og muna góðan félaga og gerbollur sem hann bakaði jafnan handa nemendum þegar hann vildi umbuna þeim.

Ógleymanleg eru þeim sem þekkja ótal brellur og brögð sem Snorra datt í hug á góðum stundum, á kennarastofunni, í skólanum og þegar hann átti kvöld- eða helgargæslu á heimavistinni. Í Reykholti var hefð fyrir kennarakvöldvökum í desember, eins konar jólakveðja starfsfólks til nemenda. Allir lögðust á eitt við að útbúa skemmtidagskrá þar sem starfsmenn skemmtu nemendum og slepptu fram af sér beislinu og létu áður dulda listræna hæfileika njóta sín í leik, söng og gríni. Snorri var þar fremstur í flokki, samdi marga ljóðabálka sem gaman væri að eiga í dag. Árlega var gefin út skólabók með nemenda- og starfsmannatali ásamt því helsta sem á góma bar í skólastarfinu. Bækurnar prýða ljósmyndir af starfsmönnum, nemendum og svipmyndum úr skólalífinu. Þessar myndir tók Snorri, framkallaði og gekk frá til prentunar ásamt Sigríði. Óhemju vinna hlýtur að hafa farið í þetta starf og hygg ég að í dag verði erfitt að finna jafnóeigingjarna starfsmenn sem uppskáru einungis gleði, bros og hlý handtök viðtakenda að launum.

Lífstré Snorra Þórs Jóhannessonar er sölnað, laufin fallin og tréð, sem áður stóð svo sterkt og bauð vindinum byrginn, stendur eftir hnípið og mun aftur verða að moldu um sama leyti og við kristnir menn fögnum upprisunni og endurnýjun lífsins.

Ég og fjölskylda mín sendum Sigríði, Jóhannesi, Bjarna og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur, missir þeirra er mikill.

Þórunn Reykdal