„Þetta er Skálda,“ segir Snorri, og hampar óskrifaðri stílabók. Hann segir að þetta gangi ekki lengur að við séum sífellt að yrkja um félaga okkar í Rimaskóla og svo týnist þetta bara. Nei, héðan í frá skuli öll okkar ljóð rata í hana Skáldu, svo fólk geti glaðst eftir okkar dag yfir því að eiga þennan ódauðlega kveðskap.

Þegar Snorri vinur minn er nú horfinn yfir móðuna miklu þá sé ég hversu notalegt það er að fletta í Skáldu. Með hverri blaðsíðu rifjast upp minningarbrot um þennan frábæra samferðamann. Upp í hugann kemur minningin um afann, sem vaknaði fyrir allar aldir til að keyra sonarsoninn í sund og sækja hann svo aftur. Hann var mjög ánægður með að strákurinn legði sig fram við þessa íþróttaiðkun og taldi það nú ekki mikið mál að vakna eldsnemma ef það yrði til þess að drengurinn héldi sig við sundið og lenti ekki í neinni vitleysu.

Snorri er á margan hátt einhver eftirminnilegasti „karakter“, sem ég hef nokkru sinni unnið með. Eins og svo margir karlar á hans aldri þá klæddist hann gráleitum fötum og þess vegna rákum við upp stór augu þegar hann mætti í vorferðir okkar í eldrauðum trimmgalla og uppáhaldmynd mín af honum er þar sem hann situr í alsæll í þeim ágæta galla upp við Litlu-kaffistofuna við hliðina á Einari Erni og Áslaugu Hartmannsdóttur og nýtur þess að vera úti í íslensku vori. Minnisstæðastar verða þó stundirnar þegar við sátum saman og lásum fyrir hvor annan vísur og ljóð sem við höfðum nýverið sett saman.

Um leið og ég kveð þig ágæti vinur þá þakka ég þér fyrir allar þær frábæru stundir sem við áttum í Rimaskóla og heima hjá ykkur hjónunum í Kópavogi.

Valur Óskarsson